In mijn beleving, is mijn manie onlosmakelijk verbonden met de maan. Bij een maangeboorte, en de eerste dagen van de stijgende maan, word ik overmand door een onrust, die ik niet kan thuisbrengen. Het zijn die dagen, waarop ik automatisch naar middelen moet grijpen om mijn kwellend scherpe geest te dempen. Het is niet goed, en ik besef dit, maar doe ik dit niet, wordt het erger. Dan slaap ik niet gedurende 7 dagen, zwakt mijn zelfcontrole af, en loop ik de absurdste beslissingen te nemen.
Ik zou naar het asiel rijden, en twee honden adopteren die heel mijn appartement zouden vernielen. Ik zou heel mijn loon opsouperen aan schoenen. Ik zou het in mijn hoofd krijgen dat ik naar Kenia moet, om daar iets te gaan doen voor de kinderen die geen water hebben. Hoe minder ik slaap, hoe gekker ik word.
De schamele vier uur die ik dankzij middelen bij elkaar gesprokkeld krijg per nacht, zijn broodnodig om ergens contact te houden met de aarde.
mania (plural manias)
Algemeen zou men kunnen stellen dat de manie nooit weg is. Mijn prioriteiten zijn volledig scheefgetrokken. Zo is mijn lichaam een vervelende bekommernis, waar ik enkel en alleen aan voldoe, in de mate dat het mogelijk blijft om te doen, wat ik wil doen. Er huist een voortdurende overtuiging, dat ik de wereld moet veranderen.
Excuseer, dat is niet correct. Dat ik de wereld zal veranderen.
Niets anders doet ertoe. De enige reden dat ik hier ben, is omdat ik iets onwaarschijnlijks ga doen. Wat dat is, weet ik niet -mag ik ook niet weten, denk ik.
Of misschien ben ik het al aan het doen, zonder het te weten.
De wereld is niet helemaal goed, zoals zij nu is. Maar zij zal buigen, want mijn wil is de sterkste.
Wacht maar.
Beide zijden 