Er is vandaag iets gebeurd. Iets belangrijks. Na vier uur lang op de tattoeëertafel te hebben gelegen, en erg gehuild te hebben om de pijn, zei ik tegen de artiest; “music saved me”, om het ongemak van mijn tranen wat weg te lachen. Hij moest hard duwen en krassen, om over mijn littekens heen te kunnen tekenen in mijn huid. Hoewel dat enorm veel pijn deed, zei hij na een tijdje “this… no more, right? Music saved me too”. Op een erg lieve, maar zekere toon.
Op den duur huilde ik half om de pijn, half om zijn warmte (ik had het zelf ijs- maar dan ook ijskoud op die tafel, vechtend om stil te liggen, wat deden zijn secure 37 graden deugd!) en half om het afscheid van mijn getekende verleden. Er bestond geen enkele bijbedoeling, maar tegelijk was de situatie heel geruststellend en veilig. Dat was echt fantastisch, en zeldzaam.
Nu ben ik helemaal leeg. Maar op een goeie manier. De stress op het werk zuigt me op een helemaal andere manier leeg.
Net als ik denk dat ik het niet haal, dat het teveel is, dan overkomt mij zoiets. Bedankt aan mijn engelbewaarder of wat dan ook.