De eenzaamheid zoals zij echt is.

Laat ik eens iets vertellen, over de eenzaamheid, zoals zij zich echt voordoet. Zij is onafhankelijk van de anderen, en anderen heffen haar ook niet op. Het enige wat anderen kunnen doen, is het sociaal wenselijke plaatje vervullen, dat de last van de eenzaamheid meestal vergroot. En wie daar geen genoegen mee kan nemen, zoals ikzelf, zit al snel zeer diep vast in de modder.

Het leven werd voor mij heel snel verdiept, waar de meeste kinderen nog aan zandbakken en springkastelen dachten, dacht ik aan honger en armoede van kinderen in Afrika. Dat is niet ‘knap’ of ‘tof’ van mij, dat was in tegendeel bijzonder ongezond en een volledig scheefgetrokken manier om aan mijzelf betekenis te geven.
Van mijn ouders kreeg ik dat niet, want die waren er ofwel niet, en als ze er wel waren, moest ik voldoen aan hun emotionele behoeftes. De mijne zouden eigenlijk nooit echt relevant gevonden worden, tot mijn lichaam zo toegetakeld was (door mijn eigen droefheid, laat dat duidelijk zijn) dat ik in het ziekenhuis belandde en leerkrachten zich uiteindelijk zorgen maakten over mijn veiligheid. Maar dat is een ander verhaal.

De echte eenzaamheid is eigenlijk onoplosbaar. Uiteindelijk, als zij maar lang genoeg bewust ervaren wordt, wordt zij zelfs fysiek. Je lichaam zelf, wordt eenzaam. Je ligt ‘s nachts in je bed, en de lakens krijgen een emotionele invulling omdat je al zo lang niet meer bent aangeraakt. Plots besef je, dat je je volledige jeugd weggegooid hebt, aan het zorgen voor anderen. Plots sta je voor de scherven van jezelf, met niet de minste vaardigheden om jezelf te koesteren.
Het enige wat je kan, is aan volle snelheid tegen muren aanlopen, en de botsing totaal relativeren. Volgens mij komt er een dag, waarop dat oneindige relativeren niet meer lukt. En ik weet niet, wat ik dan zal doen.

De echte eenzaamheid is het besef, dat je voorbestemd bent voor andere dingen. De verantwoordelijkheid van je echte bestemming steekt je plots in het hart, en je weet dat er geen weg terug is.
Er is niemand die het inzicht of de tijd zal hebben, om mijn schoonheid te zien. Niemand. Er is niemand die mij volledig zal vatten, en zal zeggen “het is goed, doe jij je ding maar, ik ben hier”. Of het zal te laat zijn.
Meestal vind ik het veel belangrijker, dat ik voel dat ik iets zal doen, wat heel veel mensen zal helpen. Ik ben namelijk gedoemd om een groter doel te dienen, en mijn eigen prioriteiten aan de kant te schuiven. Dat zal me helpen, in het vervolledigen van mijn taak. Wat dat is, weet ik nog niet. Maar dat zal vanzelf duidelijk worden. Ik heb altijd geweten dat ik veel meer zou doen dan anderen, omdat ik als “gewoontje” niet kan bestaan. Mijn ambitie is het enige wat me levend houdt. Aan de basis ben ik dood- en doodziek, en dat zal ik zijn tot ik sterf. Ik ben gefnuikt en helemaal kapot, en alleen in het dagelijkse, solitaire leven kan ik dat voldoende verbergen zodat ik blijf functioneren.

Maar op sommige dagen, die zomaar opdoemen zonder waarschuwing, heb ik het gevoel dat ik verschroeid word tot een verminkt mormel. Het gaat altijd weer over, en dan kan het me allemaal niet meer zoveel schelen, maar die paar dagen zijn een hel. Ik sleep me uit bed, ik tel de uren, ik kom thuis tot niets. Behalve schrijven, af en toe, en dan nog. Vaak ben ik stomgeslagen van verdriet.

Ik wil maar zeggen. Dat echte eenzaamheid geen kwestie is van niemand hebben. Het is een toestand, waarin men verkeert. Ongeacht de omstandigheden. Het is een mantel, die zich om je heen slaat en ervoor zorgt dat je afgesneden bent van alles wat warm is. Je geest kan geen contact maken, en daardoor je lijf ook niet. Een schouderklopje raakt niet tot de kern, een omhelzing roert niets.
Het is alsof je platonische verbondenheden eensklaps tekort schieten, waar zij op andere dagen wel voedend zijn.

Het voelt als de kabels van een gigantische circustent. De kabels zitten zo straks als zij maar kunnen zitten, en houden de hele tent recht. Wanneer zij worden doorgehakt, zwiepen zij aan volle kracht door de lucht, met veel geluid. En vlak daarna, is er een ijzige stilte, de ijzige stilte van de tent die niet meer aan de kabels hangt, en elk moment kan instorten.

Dat is de eenzaamheid, zoals zij echt is.